Jan VII Paleolog
Cesarz bizantyński | |
Okres | |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
Cesarz bizantyński | |
Okres | |
Poprzednik | |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Dynastia | |
Data urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Ojciec | |
Matka | |
Żona | |
Dzieci | |
Moneta | |
Jan VII Paleolog (gr. Ιωάννης Ζ' Παλαιολόγος, Iōannēs VII Palaiologos) (ur. 1370, zm. 22 września 1408 w Salonikach) – cesarz bizantyjski przez okres kilku miesięcy w 1390 pod koniec rządów Jana V Paleologa oraz współcesarz z Manuelem II w latach 1399–1402. Syn Andronika IV Paleologa.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Brał udział w buncie swego ojca przeciwko dziadkowi – Janowi V. Pod koniec życia dziada, 14 kwietnia 1390 roku udało mu się zająć tron, z którego został zrzucony przez swojego stryja – Manuela II. Uciekł następnie do sułtana Bajazyda I. Powrócił do Bizancjum i mimo początkowego konfliktu, Manuel II powierzył mu ster rządów na czas swojej podróży po Europie w latach 1399–1403. Współcesarzem został wówczas także jego syn – Andronik V Paleolog[1].
Ożenił się z Ireną Gattilusio. Miał z nią syna Andronika V Paleologa.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ M.B. Leszka, Manuel II, [w:] Paleologowie, seria: "Dynastie świata", Warszawa 2011, s. 36 - 39.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Encyklopedia kultury bizantyńskiej, red. Oktawiusz Jurewicz, Warszawa 2002.